Ma ik ben het, John de Wolf
John de Wolf en zijn moeder herkennen elkaar niet meer. Mar de Wolf spreekt in raadselen, ze praat met mensen die er niet zijn, barst uit in verbaal geweld. Dat heb je met alzheimer, zeggen ze. Je moeder kan je niet meer uitleggen wat er in haar omgaat, ze begrijpt je verkeerd. Dit maakt haar kwaad, misschien ook angstig. Ze is niet meer zichzelf en het wordt tijd dat je dit accepteert, John.
Maar hoe doe je dat, aanvaarden dat je moeder van je weg drijft? Wanneer je ziet hoe ze zich vastklampt aan rond dobberende zinnetjes fragmenten over vroeger? Een straat waar ze vaak liep, een liedje, haar lievelingseten. Het vertelt John weer iets over haar jongste jaren – en alles wat daarna nog kwam. Beetje bij beetje herinnert hij zich de moeder die ze was, en de zoon die hij nog is. Zij met haar levenslange geheim, waar hij liever niets van wil weten. En hij, de eens geliefde zoon, met het gevoel te hebben gefaald toen het erop aankwam.
Schrijver Jeroen Siebelink volgt voetbalicoon John de Wolf en zijn familie al meer dan dertien jaar. Als een vlieg aan de wand observeert hij tijden van opgang en neergang. Een intiem, kwetsbaar verhaal over een kind dat een gevreesde voetballer werd, zorgzaam vader van vijf kinderen, nu zelf moederloos kind.
